بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - زومیت / ناتو می‌خواهد از ماهواره‌ها برای جلوگیری از قطع کابل‌های اینترنت زیردریا استفاده کند.
با توجه به افزایش اختلالات کابل‌های زیردریایی در چند سال گذشته، ناتو در حال توسعه‌ی سیستمی است که می‌تواند محل آسیب به کابل‌های زیردریایی را با دقت یک متر مشخص کند و مسیرهای بیشتری را که داده‌ها در صورت بروز اختلال در یک خط خاص می‌توانند طی کنند، پیدا کند.
طبق گزارشی از IEEE، پروژه‌ی ناتو، HEIST نامیده خواهد شد که مخفف عبارت «معماری ترکیبی فضا-زیردریایی برای تضمین امنیت اطلاعات مخابرات» (Hybrid Space-Submarine Architecture Ensuring Infosec of Telecommunications) است.

ارزش تراکنش‌هایی که از طریق کابل‌های زیر دریا منتقل می‌شوند، در مجموع بیش از 10 تریلیون دلار است. هنریک جانسون، معاون دانشگاه فناوری بلکینگه (BTH) و هماهنگ‌کننده‌ی تست بستر HEIST، می‌گوید: «آنچه که اکنون درباره‌اش صحبت می‌کنیم، زیرساخت حیاتی در جامعه محسوب می‌شود.»
دانشگاه BTH که در کارلسکرونا، نزدیک به ساحل جنوبی سوئد قرار دارد، یکی از شرکای برنامه‌ی HEIST محسوب می‌شود. مهندسان در آنجا روی توسعه‌ی سیستم‌های هوشمندی کار خواهند کرد که باعث می‌شوند محل شکستگی کابل‌ها به‌سرعت شناسایی شود و پروتکل‌هایی برای تغییر مسیر داده‌های تحت‌تأثیر به ماهواره‌ها به‌طور سریع و خودکار توسعه یابد.
ممکن است به نظر برسد که کابل‌های زیردریایی به‌دلیل محیطی که در آن قرار دارند، زیرساخت‌های محکمی هستند؛ اما این اتصالات بین قاره‌ای بسیار آسیب‌پذیرند. کابل‌ها، تقریباً به ضخامت یک شلنگ باغ، به‌جای دفن‌شدن در زیر زمین، روی بستر دریا قرار دارند. هر چیزی که روی بستر اقیانوس کشیده شود (یک موجود دریایی، یک لنگر رهاشده یا یک زیردریایی) می‌تواند به‌راحتی به کابل‌های ارتباطی آسیب برساند یا حتی آن‌ها را قطع کند.
با توجه به اینکه بیش از 95 درصد ترافیک داده‌ی جهانی از طریق فیبرهای نوری زیردریایی منتقل می‌شود، سالانه حدود 100 مورد قطعی کابل رخ می‌دهد. حدود 600 کابل زیردریایی در سطح جهان وجود دارد، بدین معنی که حدود 16 درصد از اتصالات جهانی سالانه قطع می‌شوند.
ماهواره‌ها پشتیبان‌های اصلی کابل‌های زیردریایی هستند، اما پهنای باند آن‌ها بسیار کمتر از اتصالات فیزیکی است. به عنوان مثال، جدیدترین خطوط فیبر نوری گوگل می‌توانند به سرعت 340 ترابیت‌برثانیه برسند. در مقابل، فرکانس مورد استفاده توسط اکثر ماهواره‌ها (12 تا 18 گیگاهرتز) فقط می‌تواند حدود 5 گیگابیت‌برثانیه یا حدود 0٫0015 درصد از حداکثر توان عملیاتی اتصال فیبر گوگل را پشتیبانی کند.