نوشیدن «آب سنگین» چه بلایی سر انسان می‌آورد؟
نکات خواندني
بزرگنمايي:
سیاست و بازاریابی - خبرآنلاین /آیا آب سنگین (D2O) بی‌خطر است؟ این سؤالی بود که ذهن چند دانشمند را در دهه 1930 مشغول کرد. در میان آن‌ها، «کلاوس هانسن» (Klaus Hansen) دانشمندی بود که داوطلب شد تا آب سنگین را در غلظتی بالا بنوشد و اثرات آن را بر بدنش آزمایش کند.
آب سنگین (Heavy Water) همان ترکیب شیمیایی آب (H₂O) است اما با یک تفاوت اساسی: به جای هیدروژن معمولی (پروتیوم) که فقط یک پروتون دارد، شامل دوتریوم (Deuterium) است که علاوه بر یک پروتون، یک نوترون نیز دارد. به همین دلیل، مولکول‌های آب سنگین به صورت D₂O نوشته می‌شوند.
ویژگی‌های آب سنگین
وزن آن بیشتر از آب معمولی است. دارای کاربردهای مهم در تحقیقات هسته‌ای است. در طبیعت یافت می‌شود، اما درصد آن بسیار کم (حدود 0.015٪) است. نسبت به آب معمولی تبخیرپذیری کمتری دارد و نقطه جوش آن اندکی بالاتر است. به نقل از یک‌پزشک، در دهه 1920، «ارنست رادرفورد» (Ernest Rutherford) نظریه‌ای مطرح کرد که ایزوتوپ سنگین‌تری از هیدروژن ممکن است وجود داشته باشد. چند سال بعد، هارولد یوری، شیمیدان آمریکایی، توانست وجود این ایزوتوپ را ثابت کند و در سال 1934 برای این کشف جایزه نوبل شیمی را دریافت کرد. او نشان داد که با ترکیب دوتریوم و اکسیژن، آب سنگین به دست می‌آید.
اما یوری به همین کشف بسنده نکرد. او می‌خواست بداند طعم این آب چگونه است! بنابراین، همراه با همکارش جویاکینو فایلا، آزمایشی انجام داد تا تفاوت‌های احتمالی بین آب معمولی و آب سنگین را بررسی کند.
اولین آزمایش نوشیدن آب سنگین توسط دانشمندان
کلاوس هانسن، داروشناس دانشگاه اسلو (Oslo University)، اولین کسی بود که آب سنگین را در مقدار بالا نوشید. گروهی از همکارانش با دقت او را تحت نظر داشتند، آماده بودند که در صورت بروز علائم خطرناک، او را احیا کنند!
هانسن درباره تجربه‌اش چنین گفت: «وقتی اولین جرعه را نوشیدم، ابتدا حس سوزشی خشک در دهانم احساس کردم. سپس ناگهان دیگر هیچ‌چیز حس نکردم. ابتدا احساس هیجان و کمی وحشت به سراغم آمد. اما به خودم گفتم: “آرام باش، فقط یک تجربه ساده است”. بعد از آن، هیچ اتفاق خاصی نیفتاد. من می‌توانستم ببینم، بشنوم، نفس بکشم و راه بروم، درست مثل قبل.»
پس از این آزمایش، هانسن حدس زد که مقادیر بالای آب سنگین می‌تواند برای انسان‌ها و حیوانات کشنده باشد، اما دقیقاً مشخص نبود که چه دوزی کشنده است. او اعلام کرد: «در چند هفته آینده، یا دچار بیماری شدیدی خواهم شد یا می‌توانم تأثیرات دقیق این آب را توصیف کنم. قصد دارم به تدریج دوز مصرفی‌ام را افزایش دهم و نهایتاً 100 گرم از آن را بنوشم.»
خوشبختانه، او زنده ماند و آزمایش‌هایش را ادامه داد. پژوهش‌های پزشکی نشان داده است که مصرف مقدار کم آب سنگین هیچ مشکلی ایجاد نمی‌کند. حتی در مطالعات علمی درباره متابولیسم بدن، از آب سنگین استفاده می‌شود.
اما در دوزهای بالا چه اتفاقی می‌افتد؟
اگر حدود 20٪ از آب بدن یک پستاندار با آب سنگین جایگزین شود، اثرات سمی ایجاد می‌شود. اگر این مقدار به 35٪ برسد، ممکن است مرگ‌آور باشد. آیا امکان دارد کسی تصادفاً مقدار کشنده‌ای از آب سنگین بنوشد؟ تقریباً غیرممکن است! حتی اگر چندین روز در یک نیروگاه هسته‌ای باشید و آب سنگین بنوشید، بعید است که چنین دوز بالایی وارد بدن شود.
لینک کوتاه:
https://www.siasatvabazaryabi.ir/Fa/News/771164/